Συχνές αντιστάσεις στην Θεραπεία και την Μεταμόρφωση είναι:

Η άρνηση να στρέψει το βλέμμα του προς τα μέσα και να αναλάβει την προσωπική ευθύνη για την Ζωή του και τον τρόπο που φέρεται, αντί να του φταίνε ατέρμονα οι «άλλοι» (γονείς, σύζυγοι, σύστημα, κοινωνία, γείτονες)

Η υπεραναπλήρωση σε κάποια παρελθοντικά τραύματα που μπορεί να κάνει κάποιον εξαιρετικά δύσπιστο, υποτακτικό, επιθετικό, τελιομανή κ,α. (ανάλογα με τον χαρακτήρα). ( Να φυσάει δηλαδή το γιαούρτι επειδή κάποτε κάηκε στο γάλα )

Να μη βρίσκει τον χρόνο να ασχοληθεί σοβαρά, υπεύθυνα και συστηματικά με τον εαυτό του, αλλά να τον σκορπά σε ανούσιες και συχνά αυτοκαταστροφικές συνήθειες (τηλεόραση, αυτοαπασχόλιση, αυτολύπιση), τρέχοντας διαρκώς, ασθμαίνοντας πίσω από την καθημερινότητα του.

Η αδράνεια και η συνήθεια που εμποδίζουν κάποιον να ανακαλύψει τρόπους σκέψεις και δράσης πιο αποτελεσματικούς πιο προσαρμοστικούς και πιο ταιριαστούς για τα καινούργια δεδομένα της ζωής του. Που τον καθιστούν απολίθωμα μια άλλης ηλικίας, παρωχημένων δεδομένων και τον απομακρύνουν από την πραγματικότητα.

Ο φόβος για την αλλαγή, για την καινούργια εξελιγμένη του κατάσταση, που στην ουσία είναι φόβος για το άγνωστο. Οπότε εφησυχάζει και επαναπαύεται στους γνωστούς του αν και οδυνηρούς και δυσπροσαρμοστικούς του τρόπους.

Η εγωιστική ψευδαίσθηση του «Εγώ τα καταφέρω μόνος μου, και δεν έχω την ανάγκη κανενός». Άτομα με ισχυρά συγκροτημένα «Εγώ» (που είναι δηλαδή σε Ego-trips), ταυτίζονται τόσο σθεναρά με τις απόψεις τους, ακόμη και με την οδύνη τους που την όπια προοπτική μιας εξελικτικής αλλαγής, την προσλαμβάνουν σαν απειλή για την υπόσταση τους. Συχνά σε τέτοιους ανθρώπους ούτε και η αρρώστια μπορεί να γίνει ευκαιρία για αλλαγή στάσης και για ωρίμανση.